اونیکوفاژی يا عادت جویدن ناخن ها یک عادت بد است كه تا حدودي به زيبايي مربوط مي شود و می تواند همه ما را در یک مرحله از زندگي، تحت تأثیر قرار دهد. این عادت اغلب از دوران کودکی شروع می شود و ممكن است در طول زندگی ادامه يابد. اين امكان هم وجود دارد كه ما را در بزرگسالی شگفت زده کند! در اين مقاله قصد داريم تا این اختلال را بهتر درک کنيم و راه هاي رهايي از آن را مورد بررسی قرار دهيم.
علل جويدن ناخن چيست؟
در واقع، جويدن ناخن را به ندرت به عنوان يك مشكل واقعي در نظر مي گيرند. یکی از دلایلی که شايد ما را به سوي جویدن ناخن ها سوق می دهد، كاربرد آن است! شاید برایتان جالب باشد بدانید که زمانی وجود داشت که انسان اولیه از ناخن‌ها برای دفاع از خود به صورت چنگ زدن استفاده می كرد، اما در عصر كنونی، ناخن ها این عملکرد را از دست داده اند؛ با اين وجود همچنان به رشد خود ادامه می‌دهند.
آنها دیگر در اثر مبارزه یا فعالیت، فرسوده نمی شوند و بنابراین ما باید آنها را با وسایل دیگری کوتاه کنیم، مثلاً با جویدن آنها! علاوه بر این، از سنین پایین عادت می کنیم که انگشتانمان را به سمت دهان خود ببريم. پس جویدن ناخن به رفتارهای ذاتی یا اکتسابی بسيار ابتدايی هم اشاره دارد.
فراتر از این ملاحظات، شايد به راحتي نتوان علت دقيق اين مشكل را تشخيص داد ولی اين اطمينان وجود دارد كه بروز آن با موقعیت‌های استرس و اضطراب در ارتباط است؛ براي اثبات آن كافي است به تغيير ريتم تنفس فرد هنگام ناخن جويدن توجه كنيم: سرعتش را کم می کند، تمرکز می کند و عمیق تر نفس می كشد. اين حرکت ساده ضد استرس در نهایت تبدیل به یک عادت می شود که در فرد نهادينه می گردد و ترک آن دشوار خواهد بود.
چه کسانی مبتلا به ناخن جویدن هستند؟
بر اساس مطالعات اپیدمیولوژیک، به نظر می رسد کودکان و سپس نوجوانان در معرض بیشترین آسیب از شدیدترین شكل هاي ناخن جويدن هستند. اغلب اوقات، بی حوصلگی (برای مثال در کلاس) یا اضطراب است که آنها را به سمت جویدن ناخن می كشد؛ عادت بدي كه برخی افراد تا سنين بزرگسالی آن را حفظ می کنند.
وقتی اونیکوفاژی در بزرگسالی ظاهر می شود، اغلب به دلیل استرس كاری، مشکلات روابط بين فردی، اضطراب در مورد وضعیت اقتصادی و مواردی از اين قبيل می باشد.
چگونه ناخن جويدن را متوقف كنيم؟
از دیدگاه روان‌شناختی، افرادی که از اونیکوفاژی شدید رنج می‌برند، ابتدا باید ياد بگيرند اضطراب را، كه در اكثر موارد، سرچشمه اين اختلال است، مديريت كنند. بنابراين ريلكسيشن يا همان تن آرامی و تمرينات تنفس، از اصول درمان خواهند بود.
همچنين در درمان، فرد می آموزد که علل اضطراب خود، افکار ناکارآمد همراه با آن و نحوه مدیریت آنها را بشناسد.
علاوه بر آن، فرد باید از رفتار خود آگاه شود و برای انجام این کار، شرایطي كه با وقوع این عادت بد همراه مي شوند را تشخیص دهد، زیرا هر چه بیشتر از آن شرايط آگاه باشیم، كمتر از ناخن جویدن به عنوان يك واكنش به آنها استفاده مي كنيم و کمتر ناخن های خود را می جویم.
برخی از والدین برای جلوگیری از جویدن ناخن‌های فرزندانشان، با این تصور که کار درستی انجام می‌دهند، وقتی مچ آنها را در حين ناخن جويدن مي گيرند، آنان را سرزنش یا حتی تنبیه می‌کنند؛ اين موضعی كاملاً ناكارآمد است.
از نظر روانشناسان بهتر است کودک را ضمن توجه تمام و كمال به او، در فضایی پر از پاداش قرار دهیم و وقتی که اين عادت خود را مهار می کند به او تبریک بگوییم و او را تحسين كنيم.
همچنين درمان را می توان با كارهای زیبایی مانند استفاده از ناخن های مصنوعی یا لاک تلخ ترکیب کرد؛ راه حل هایی که به گفته درمانگران محدوديت هايی هم دارند: بعضی از افراد ناخن های مصنوعی خود را نيز می جوند و برای دسترسی به ناخن های واقعی، آن ها را از بين می برند. در مورد لاک های تلخ هم همین طور است، حتی عده ای هم در نهایت به آنها علاقمند می شوند!
با همه اين احوال برای برای جلوگیری از جویدن ناخن، می توان به نكات ساده ای مانند مراقبت از ناخن، جويدن آدامس، ورزش كردن، استفاده از ناخن مصنوعی يا لاك تلخ اشاره كرد.
در موارد شديد، بايد درمان توسط درمانگر متخصص برای فرد انجام شود. درمانگر، تمامی مواردی كه ممكن است دليل به وجود آمدن و تداوم اين اختلال باشند مانند استرس، کنترل توجه، عدم تحمل ناامیدی، نشخوار فکری و غیره را مورد بررسی قرار مي دهد و با درمان آنها به بهبودی فرد كمك مي كند.
نظرات کاربران